Ik zat thuis met de diagnose fysieke uitputting, OCD en een angststoornis en het enige wat ik wilde is dat mijn leven weer zou zijn zoals vroeger. Dat ik weer die leuke meid was, spontaan, in voor feestjes, actief, met veel vrienden. Dat ik mijn eigen geld verdiende en werkte aan mijn carrière, aan een toekomst.

Die 5 jaar heb ik mezelf op vele dagen een totale mislukking gevoeld omdat ik niet aan die toekomst kon werken wat ik me bedacht had. Ik zag vrienden van mijn tienertijd promoties maken, trouwen, kinderen krijgen, wereldreizen maken, opleidingen doen, lol hebben, huizen kopen terwijl ik me afvroeg hoe ik hier had kunnen eindigen en niet eens een broodje kon kopen zonder het ergens anders te compenseren.

Ja eindigen want het voelde als een doodlopende weg. Ik schaamde me om aan mensen te vertellen wat ik deed (of eigenlijk niet deed…) en in mijn hoofd hoorde ik ze denken en medelijden hebben. Iemand die zo’n goede toekomst voor de boeg had en dan zo eindigen… leven als een loser… dit zijn trouwens mijn invullingen omdat dit is wat ik eigenlijk vond.

Was ik maar weer zo… Had ik maar weer dit… Als ik weer gewoon zo… dan zou…

Ik begon mijn verleden en mijn toekomst gebaseerd op dat verleden te idylliseren en bleef daarmee in een loop van zelfmedelijden.

Nu heb ik dat zelfmedelijden aardig goed verborgen kunnen houden en ipv erin te zwelgen was dat ook een aandrijfveer om dingen te veranderen.

Ik weet niet meer precies wanneer het was en waarschijnlijk is het een samenloop van meerdere momenten geweest… maar in 1x schatte ik mezelf op waarde in dat huidige moment en met dat ene moment van mezelf op waarde schatten in het heden wist ik dat er mogelijkheden waren voor een toekomst.

Ik nam afscheid van het toekomstbeeld dat ik altijd voor ogen had gehad en stond mezelf toe om stap voor stap opnieuw te ontdekken wat ik voor toekomst wilde creëren.

Ik nodig mezelf nu keer op keer uit om geen toekomstbeelden vast te zetten omdat het eigenlijk zo gelimiteerd wordt en veel meer frustratie kan brengen dan nodig.

Yes ik heb verlangens en wensen, maar ik blijf nu veel meer in de vraag of die verlangens en wensen mij nog steeds motiveren en inspireren en zo niet, wat dan wel?

Het geeft zoveel meer vrijheid en zoveel meer mogelijkheden om alles te ontdekken over wie ik ben en waar ik toe in staat ben!

Wellicht kan dit een uitnodiging voor je zijn om te kijken aan welk toekomstbeeld je nog vasthoudt? Wil je daarop doorkiezen en creëren? Of is het misschien tijd om afscheid te nemen zodat een vele mooiere en grootsere mogelijkheid kan verschijnen?

Wat ik tot nu toe ervaren heb, is dat hoe minder ik het in eerste instantie wil laten gaan… hoe verrassender en grootser het geschenk is dat eronder ligt!